ಕನ್ನಡಿಯ ಎದುರು ನಿಂತವನೇ
ಗಾಬರಿಯಲ್ಲಿ ಮುದುಡಿಹೋದೆ!
ಕನ್ನಡಿಯ ಒಳಗೆ ಸಾವಿರ ಮುಖಗಳು
ಆ ಗೋಳಾಡುವ, ಸಿಡುಕುವ,
"ಛೀ! ಥೂ!" ಎನ್ನುವ
ಆಪ್ತ ಮುಖಗಳೆಲ್ಲ
ಮುಚ್ಚಿಹೋದ ಭೂತಕಾಲದ
ಹೊಗೆಯ ಸಾಕ್ಷಿಗಳೊಡನೆ
ನೀಚನನ್ನಾಗಿಸಿ, ಖಾಲಿ ಕೋರ್ಟಿನ
ಕಟೆಕಟೆಗೆ ತಳ್ಳಿ...
ಕಟೆಕಟೆಯ ಕಂಬಗಳಿಗೆ
ರೆಂಬೆ ಬಂದು, ಸೆಟೆಸಿ
ಬೆನ್ನು ಲಟ ಲಟ ಮುರಿದು
ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ!
ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ
ಶವ ಕೊಳೆಯುತ್ತಿದೆ,
ದಯವಿಟ್ಟು ಸುಟ್ಟು ಹಾಕಿ.
Loved it... reminds me of my old poem "Mukaa-Muki"
ReplyDeletehttp://www.nihaarikaa.blogspot.in/2008/02/blog-post_18.html
interesting...reveals a new dimension of thought..
ReplyDeleteಹೊಸತರಹದ ಕವಿತೆ ಓದಿದೆ..ಖುಷಿಯಾಯ್ತು..ಬರಿತಾ ಇರಿ..
ReplyDeleteನಮಸ್ತೆ..
ಕಾಫ್ಕನ ಅಸ್ತಿತ್ವವಾದ ಇಲ್ಲಿ ಮೊಳೆತಿದೆ.. ಆದರೂ ದೇಹ ದಂಡಿಸೋದು ಈ ಪರಿ ಸರಿಯಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ ಮಾರಾಯಾ...?
ReplyDeletehmm...
ReplyDelete"ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ, ಶವ, ಕೊಳೆಯುತ್ತಿದೆ; ದಯವಿಟ್ಟು ಸುಟ್ಹಾಕಿ."
ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ, ಇಂಟೆನ್ಸೀವ್ ಆಗಿ ಇದ್ದು . ಚನ್ನಿದ್ದು.